Episode 4: Fallen Warrior

Klase ng third year Business Economics students sa Math 101: Statistics. Under sila ni Prof. Almario...


Nagtatawag ng attendance si Sir Almario...


PROF. ALMARIO: Miss Hilina Sarmintu!


HELENA: Ako ba yung tawag?


CHELSEA: Yis, frin! :p


HELENA: Sir, present!



Bisaya kasi si Sir Almario kaya may konting "slang" ang pagtatawag niya sa mga pangalan ng estudyante... :p



PROF. ALMARIO: Where's Mister Jiriku Dila Cruz?


JERICO: Sir, present!


PROF. ALMARIO: Miss Chilsi Lacsun?


CHELSEA: Present, sir!


PROF. ALMARIO: Miss Rayuma Salyut?


RIONA: I'm here, Sir! Ginawa niyo pang sakit ang pangalan ko.. :p


PROF. ALMARIO: Miss Sopheya Garcia? Are you der?


SOPHEYA: Yes, sir..


"Sopheya" talaga ang name ng kaklase nilang ito. Hindi siya "slang" ni Sir Almario gaya ng inaakala mo.. Akala mo ah... hehehe...



PROF. ALMARIO: Mr. Lindun Ponzalan?


LYNDON: Present, sir!


PROF. ALMARIO: Mr. Lowee Espiritu? Are you here!


Si Louie ang tinatawag ni Sir Almario pero hanggang ngayon ay wala pa rin ito sa classroom...


LYNDON: Dana. Louie. Saan ka na...


PROF. ALMARIO: Mr. Lowee Espiritu! Nanditu ka na ba? Espiritu, magparamdam ka ba!* :p


* Tumawa ka, nag-joke si Sir Almario dito... slow ka pag di mo na-gets yung joke.. hahaha :p



Nakita ni Lyndon na papasok na ng pinto ng classroom si Louie....



LYNDON: Sir, andito na po si Espiritu... pagala-gala...* :p (maa-appreciate mo ang banat na ito ni Lyndon kung nakuha mo yung joke ni Sir Almario kanina.. heheehe)


LOUIE: Sir, prisint pu! :p



Umupo si Louie sa upuan sa pagitan nina Lyndon at Sopheya...



LYNDON: Bala ku e na ka lingub. Napano ka wari ? Ot ka mitawli? (Akala ko hindi ka na papasok. Napano ka ba? Ba't ka late?)


LOUIE: Mirasnan kung trapik king NLEX. Mibungguan la aduang kotsi karin. (Na-trapik ako sa NLEX. May nagbungguang dalawang kotse dun.)


LYNDON: Osimap e ka miyabe ketang aksidenti. (Buti naman at di ka nakasama sa aksidente.) Kundi... baka tuluyan ka na ngang naging "espiritu!" Hehehe.. :p


LOUIE: Murit! (Baliw!)


Napatingin naman si Louie sa katabing si Sopheya (Phey for short)...


LOUIE: Hello, Phey!


PHEY: Sobrang maranun ka ngeni, Louie ah.. hehehe (Sobrang maaga ka ngayon, Louie ah.. hehehe).


LOUIE: Makanta? Hehehe... (Ganun.. hehehe)


Nagngitian na lang sina Louie at Phey... At nagsimula na magklase si Sir Almario...


Pag nasa klase ka ni Prof. Almario, you're "in" for a wacky dose of laughing adventure.... Tulad nito:



PROF. ALMARIO: And our mu (μ) for this prublem is 0.0876...



Kopya naman ang lahat ng estudyante ng notes...



PROF. ALMARIO: Mr. Lindun Ponzalan! Do you know what a mu is?


Mabilis magsalita si Sir Almario at medyo ipit ang boses niya... :p


LYNDON: Sir, di ko po alam...


PROF. ALMARIO: Hindi mo alam, Mr. Lindun Ponzalan? How about you, Mr. Lowee Espiritu?!


LOUIE: Sir, di ko rin po alam...


PROF. ALMARIO: Hindi niyo alam ang mu?



Walang umimik sa klase...


PROF. ALMARIO: Mu is the sound created by a cat...


Matagal bago na-realize ng buong klase na nag-joke pala si Sir Almario... saka sila nagtawanan.. :p



May pinasagutang problem si Sir Almario sa kanilang lahat... After 30 minutes...


PROF. ALMARIO: Ok, class, pass yur pepers!



Huling nagpasa ng papel si Helena.... kaya nasa ibabaw ang paper niya nang kunin na ni Sir Almario ang papers.



PROF. ALMARIO: Miss Hilina Sarmintu, you write your answers on the board...


HELENA: Sir, decimal form or fraction form po ba isusulat ko?


PROF. ALMARIO: You write in "number" form...



Naguluhan si Helena sa instruction ni Sir Almario...



HELENA: Oho nga po, Sir. Ano nga pong form yung isusulat ko sa board? Decimal po ba or fraction form?



PROF. ALMARIO: Ay naku, day, Ang kulit ng lahi mo ba! I said, you write your answers in numbers...


HELENA: Ay, ambot sa imo, Sir!



Break time nina Lyndon at Louie. At naisipan nilang pumunta ng gym ng UPEPP. Kung saan naglalaro ang mga ka-block nilang iba ng basketball na sina Chris, Ramon, at Angelo.



CHRIS: Lyndon, Louie! Tara, basketball tayo!


Siyempre, si Lyndon... makakita lang ng bola... nangangati na ang kamay niyan para makapaglaro...


LYNDON: Oh, tara. At maghanda na kayo dahil papakainin ko kayo sa laban natin ng alikabok... :p


RAMON: Hanggang trash talk ka lang naman, Lyndon 'eh. Kami kakain ng alikabok? Ikaw nga alikabok ka kung maglaro! :p


LOUIE: O sige na. Tama na trash talk. Laro na tayo. Kaya lang pano yan. Lima lang tayo. Kulang ng isa...


ANGELO: Ayun oh. Si Albert! Sali natin! Albert!


Nasa Flintstones (tambayan ng mga walang org) malapit sa gym si Albert. Lumapit ito sa gym nang tawagin ni Angelo.


Medyo nanghina naman si Lyndon nang lumapit si Albert sa kanila. Ito ang ex-BF ni Helena nung nasa PHS pa sila. Aminado si Lyndon na magaling talaga maglaro ng basketball si Albert. Varsity player si Albert sa PHS kaya di hamak na mas magaling ito kesa sa kanya.


ALBERT: Ano yun, Angelo?


ANGELO: Tara, tol. Laro tayo. Three-on-three.


Nagkataong nagpunta rin sa Flintstones sina Helena at Chelsea. Lalong kinabahan si Lyndon...


Napangiti naman si Albert nang madatnan sa Flintstones ang papaupong sina Helena at Chelsea.


ALBERT: Tara! Game! Sali ako. (sabay ngisi)


LYNDON: Patay na!


CHRIS: Oh, sige. Kami nina Lyndon at Louie magkakampi....


RAMON: Sige, kami nina Angelo at Albert. Oh kayo una mag-miss...



Pinaubaya na nina Louie at Chris kay Lyndon ang pagmi-miss ng bola... Binulungan ni Louie si Lyndon bago i-shoot ang bola...


LOUIE: Lyndon, galingan mo pag-shoot ng bola. Andyan ang "inspiration" mo...


Napapaisip naman sa kaba si Lyndon...


LYNDON: Kaya ko 'to! Wag kang matataranta, Lyndon. Ikaw ang lalampaso ngayon kay Albert... sa harap pa mismo ni Helena... Mapapansin na ko ni Helena ngayon.. maiitsupwera naman ang kutong-lupang Albert na 'to...


Ngunit hindi na-shoot ni Lyndon ang bola kaya automatic na sa kabilang team na mapupunta ang bola pero...



ALBERT: Teka. Baka sabihin nyo unfair naman kung hindi kami magmi-miss. Relax muna kayo dyan...



At na-shoot ni Albert ang bola...


ALBERT: Oh, isa pa. Para sabihin nating hindi unfair...



Patalikod pa sa ring na shinoot ni Albert ang bola.. pero shoot pa rin ito...


Mangha naman ang lahat. Kahit si Lyndon ay di maiwasang mamangha kahit may konting inis siya kay Albert.



ALBERT: Oh, ano pang tinutunganga niyo dyan! Laban na!



At nagsimula na nga ang laban ng anim.



Hindi makagawa ng strategy at hindi naka-porma sina Lyndon, Louie, at Chris. Dehado sila sa team-up nina Albert, Angelo, at Ramon...


CHRIS: Dana! (sigaw niya nang maka-ilang beses nang hindi niya nare-rebound ang bola)


Ilang beses nang hindi nare-rebound ni Chris ang bola sa ilalim ng ring. Lagi siyang naba-box out nina Angelo at Ramon...


LOUIE: Bwiset! (bulalas naman niya nang sumablay na naman ang lay-up na ginagawa niya pag nare-rebound ang bola)


Laging pulpol ang nagagawang lay-up ni Louie sa ilalim ng ring. Minsan napapataas ang hagis ng bola... minsan pag minalas-malas ay sa likod pa ng ringboard napupunta ang bola. Pero ang pinakamalas ay nang masyado ulit napataas ang lay-up ni Louie ng bola kaya agad na bumagsak ang bola at tumalbog sa ulo niya...


LOUIE: Arrgh! (sabay hawak sa ulo niya)


ANGELO: Louie, hapon pa lang 'ah. Baka may nakikita ka nang mga stars nyan.. hehehe!


Sa nais naman ni Lyndon na magpasikat kay Helena, siya na ang madalas na tumao kay Albert.


LYNDON: Humanda ka ngayon sa akin, Albert boy! Pagmumukhain kita ngayong tanga kay Helena... Let's get it on!


Pero taliwas ang nangyari. Ilang beses na pinagmukhang tanga si Lyndon ni Albert na harap-harapan kung agawan niya ng bola si Lyndon...



ALBERT: Thanks for the ball, boy! (sabay ngisi kay Lyndon)


Halos lahat ng tira ni Albert ay swak na swak na pumapasok sa ring.... Magaling siyang magdala ng bola...


Samantala, effortless naman kung nasusupalpal ni Albert ang tira ni Lyndon. Maliit lamang kasi si Lyndon.. samantalang matangkad si Albert...


Nang masupalpal ulit ni Albert ang tira ni Lyndon...


LYNDON: Tsk!


ALBERT: Pinapasa mo ba sa akin ang bola? Hehehehe!



Sa Flintstones naman kung saan marami-rami na ring estudyante ang nakatambay...


CHELSEA: In fairness. Magaling talaga maglaro yang ex mong si Albert ng basketball... Para ngang nagpapasikat sa'yo oh!


HELENA: Pero sorry siya. Kahit anong pasikat niya, I don't give a damn care over that. Kalokohan niya, pagkatapos niya kong ipagpalit sa walis-tingting na Mafalda na yun three years ago, babalik-balikan niya ko. Ngek-ngek niya.


Sa gym naman, panalo ang team-up nina Albert-Angelo-Ramon sa iskor na 15-8. Bilang parusa sa natalong team...


ALBERT: Oy! Dapat may consequence sa natalong team! Hahahaa!


RAMON: Lusutan... lustan!


ANGELO: Lyndon! Anong sinasabi mo kanina? Pakakainin mo kami ng alikabok? Ngayon... I have two words for you: "Eat dust, Lyndon!"


LYNDON: Mulala! Three words yun!


RAMON: Oh tama na. Lusot na kayo sa amin.. hahahaha..


Gumawa ng isang linya sina Angelo, Ramon at Albert at ibinuka nang maluwag ang mga paa nila...


ALBERT: Oh.. ano pang hinihintay niyo, losers! Dapa! Luhod! Nganga bibig! Hehehe... joke lang.. :p


RAMON: Tama na ang joke! Lusot na!


Sa harap ng maraming estudyanteng nanonood sa kanila sa Flints, lumusot sa paanan ng tatlo sina Lyndon, Louie, at Chris.


Hiyang-hiya naman si Lyndon sa sarili... dahil ang plano niyang magpa-impress sa mahal niyang si Helena ay nauwi na naman sa isang pagkapahiya...



At ang ex-bf pa ni Helena na si Albert ang namahiya sa kanya... sa harap pa ni Helena...


Habang lumulusot si Lyndon, pakiramdam niya ay isa siyang fallen warrior na nalupig ng kalaban sa giyera ng pag-ibig...



TO BE CONTINUED...

Next Episode: Episode 5: Papa Cologne

Prev. Episode: Episode 3: Encounter with the Bestfriend

Home

Episode 3: Encounter with the Bestfriend

Isang Thursday ng umaga, di sinasadyang magkasalubong sina Lyndon at Louie sa parking lot ng UPDEPP.



Nagkataong pareho pa silang nakasuot ng kanilang “high school class shirt” noong high school pa sila sa PHS.



Magkaiba nga lang ang design ng “class shirt” nila. Mas malaki ang nakasulat na “PHS- SSC Electron” sa class shirt ni Louie kesa nung kay Lyndon.

LYNDON: Dana, Louie. Parehu tamu pang maka-PHS shirt. (Pareho pa tayong naka-PHS shirt)


LOUIE: E tamu parehas. Mas masanting ing class shirt ku kesa keka. Mas maragul ya ing makasulat a “PHS-SSC” keng class shirt ku kesa keka. (Hindi tayo pareho. Mas maganda ang class shirt ko kesa sa'yo kasi mas malaki ang nakasulat na "PHS-SSC" sa class shirt ko kesa sa'yo.)


LYNDON: Pota. Maganda ka dyan. Eh nagmumura* nga 'yang “PHS” sa class shirt mo!


* Kaya nasabi ni Lyndon na “nagmumura” ang class shirt ni Louie ay dahil nga malaki ang nakasulat na PHS sa class shirt ni Louie.


LOUIE: Oo nga eh. Nagmumura itong class shirt ko ng “Tang-ina mo, Lyndon! Gaya-gaya ka ng suot!” (tinuturo-turo pa ni Louie ang sulat na PHS sa class shirt niya)


LYNDON: Bolang! Tara na nga! Kumain na lang tayo sa canteen…



At sabay na pumasok ng canteen sina Lyndon at Louie…



Kasalukuyang kumakain sa isang table sa canteen ng UPDEPP sina Lyndon at Louie nang biglang pumasok sina Helena at ang kaibigan nitong si Chelsea…



Napatulala si Lyndon kay Helena. Mistulang diyosang bumaba sa langit si Helena na nagsasaboy ng kinang sa buong canteen...



LYNDON: Ayos talaga ‘tong araw na ‘to! Busog na nga ang tiyan ko, busog pa pati mga mata ko! :p



Hindi naman sinasadyang mapatingin si Helena at si Chelsea sa mesang kinakainan nina Lyndon at Louie.



Natuliro bigla si Lyndon nang magsapul ang paningin nila ni Helena… ang pinakamagandang babae sa paningin ni Lyndon...



Animo'y parang nawalan ng hangin sa canteen at hindi makahinga si Lyndon dahil sa "breath-taking beauty" na taglay ni Helena.



Simpleng white dress lang ang suot ngayon ni Helena at sa tingin ni Lyndon, animo'y may kakaibang "glow" at ganda ang nagmumula kay Helena.



Kahit nahihiya at natutuliro, nagawa pa ring ngitian ni Lyndon si Helena at kawayan…



Ngunit hindi ginantihan ni Helena ng ngiti o kinawayan man lang si Lyndon. Ni hindi nga ito nagpakita ng expression na napansin niya si Lyndon.



Iniwas lang bigla ni Helena ang tingin kay Lyndon…



Naglaho naman agad ang ngiti sa mga labi ni Lyndon at unti-unting binaba ang kamay na pinangkaway …at nawalan na rin siya ng ganang kumain…



LYNDON: Di pa rin niya yata ako pansin… Pagkatapos ko siyang tulungang iahon ang kotse niya nung isang araw...


LOUIE: Nino? Ni Helena?


LYNDON: Wa…


LOUIE: Tol, tumayo ka nga sandali…


LYNDON: Bakit? (nagtatataka)


LOUIE: Basta tumayo ka na lang!



Tumayo naman si Lyndon…



LOUIE: Tol, wag ka na kasing mangarap ng imposible. Diyosa yang si Helena. Di niya mapapansin ang dwendeng tulad mo! :p


LYNDON: Yabang mo!


LOUIE: Tsaka alam mo, Lyndon, sobrang “laaayyyyyoooo” ng agwat ng height niyong dalawa… mula Batanes hanggang Jolo ang layo. :p


LYNDON: Sakit mo naman magsalita. It hurts you know…


LOUIE: Tsaka kahit nga nakatayo ka pa dyan at nakaupo lang ako dito, kita ko pa rin anit mo. :p



Napaupo tuloy agad si Lyndon…



LYNDON: Tanaydamo tol! Kung makapanlait ka para kang hindi kaibigan...



Pagka-order ng pagkain, umupo sina Helena at Chelsea malapit sa mesang kinakainan nina Lyndon at Louie.



CHELSEA: Pir, sino naman yung bansot na ngumiti sa’yo?


HELENA: Ha? Ah… eh… Ah.. siya yung tumulong sa akin na iahon yung kotse ko nung nalubak ako nung isang araw. Teka… ano nga pala ulit pangalan nyan… nakalimutan ko…


CHELSEA: Ah.. akala ko bago mong boyfriend… Bagay pa mu din kayo… hihihi…


HELENA: Pota, Chelsea! Do you honestly think I’ve sunk that low? Hindi ko papatulan ang ganung tipo ng lalake, for god’s sake, pir!!



Mula sa mesang kinakainan nila, narinig nina Lyndon at Louie ang usapan nina Helena at Chelsea….



LOUIE: Sabi ko sa’yo ‘eh. Hindi ka magugustuhan ni Helena, boy!



Lalong nawalan ng ganang kumain si Lyndon. Galit na galit na pinagtutusok ng tinidor ni Lyndon ang pork chop na ulam niya…



LOUIE: Kung tusukin mo naman yung pork chop mo, parang kasalanan ng kawawang pork chop kung bakit di ka napapansin ni Helena.. :p



Nagpatuloy naman sa pag-uusap sina Helena at Chelsea.



HELENA: Pero alam mo, pir, yung maitim na kasama nung bansot… parang ikaw naman yung type. Kung makatitig kanina sa’yo yung maitim pagkapasok natin dito sa canteen, para ka nang huhubaran…



CHELSEA: Heh! Umayos ka nga, pir! He’s not my type, duh….


HELENA: He’s not my type, duh! (gayang-gaya ni Helena pagksabi ni Chelsea). Bakit naman di mo siya type, pir? He’s tall…. Dark…



CHELSEA: Don’t tell me he’s handsome?!



HELENA: No, pir. He’s not handsome. He’s hot! So damn hot!



Sa table nina Lyndon at Louie, tahimik na nagyayabang na si Louie kay Lyndon…



LOUIE: Pareng Lyndon, walang samaan ng loob… kaya lang mukhang mas type ako ng kursunada mo ‘eh…I'm hot daw.. hehehe...


LYNDON: Grrr...



Kina Helena at Chelsea naman…



CHELSEA: He’s hot?! Naha-hot-an ka dun sa maitim?


HELENA: Yes, pir! Di mo ba napapansin na he’s so damn hot? Nasobrahan nga lang sa pagka-hot… ayun nasunog… :p



Nagtawanan sina Helena at Chelsea….



Sa table naman nina Lyndon at Louie… si Louie naman ngayon ang nagtutusok ng pork chop na ulam niya habang tinatawanan siya ni Lyndon…

LYNDON: Pareng Louie, kung tusukin mo naman yung pork chop mo, parang kasalanan ng kawawang pork chop kung bakit you're so "damn hot"... Hahahaa.. :p (gayang-gaya pa ni Lyndon ang paraan ng pagkakasabi ni Louie kanina)

Bigla na lang, bumukas ang pinto ng canteen at isang babae ang pumasok... na namukhaan naman agad nina Helena at Chelsea...



CHELSEA: Here comes your bestfriend, pir. (sarcastic ito)



Napansin ni Chelsea na tila pasugod ang babae papunta sa kanila...



CHELSEA: OMG, pir! Parang dito ang punta ng Mafalda na yan. May ginawa ka na naman ba sa kanya?!


HELENA: Huh? Excuse me, kahit kelan, wala akong ginawa sa kanya. Siya lang naman 'tong sugod nang sugod sa akin eh nananahimik ako...


CHELSEA: Ok. Mukhang palapit na dito si Mafalda. Let's see kung ano na naman ang kinapuputok ng butsi nyan.



At tuluyan na ngang nakapunta sa table nina Helena at Chelsea si Mafalda na tila may galit sa mukha nito.



Si Mafalda ay isang matangkad at payat na babae na maganda (daw) sabi ng Nanay niya... :p



MAFALDA: So… (nakabaling ang tingin niya kay Helena)



Ni hindi naman nagpatinag si Helena. Sa halip nakangiting pang-asar pa ito at nakatitig kay Mafalda…


MAFALDA: So…


HELENA: So what?!


MAFALDA: Kahit kelan ka talaga! For almost three years have passed, bitter ka pa rin sa amin ni Albert. You’re trying to seduce Albert just to win him back….


Nagpantig ang tenga ni Helena sa narinig kaya napatayo ito bigla sa kinauupuan.


Ngunit dahil di palaaway at palengkera na taliwas ni Mafalda, kalmado pa rin si Helena sa pakikipag-usap kay Mafalda...


HELENA: Excuse me? Ako? Bitter? And I’m trying to seduce Albert? Oh come on, Mafalda! Is that what Albert told you?!


MAFALDA: Dahil ayun ang totoo…


HELENA: Oh, really! Kahit talaga… ubod ng sinungaling ang lalakeng yon. My dear Mafalda, he’s feeding you with wrong information? At ako pa ang binabaligtad niya?! Ako pa ang bitter?! Eh siya itong kulit nang kulit sa akin na makipagbalikan these days…



Si Albert ang ex-boyfriend ni Helena noong high school siya dati sa Pampanga High School (PHS) na boyfriend na ngayon ni Mafalda. (See Prologue: Cinderello's Story for further details.)


Nagpupuyos sa galit naman si Mafalda… With conviction naman kung magbitiw ng salita si Helena...


HELENA: And also, I would like to make a correction regarding your statement earlier na ako ang nang-agaw kay Albert… dahil sa pagkakatanda ko, ikaw ang nang-agaw sa boyfriend—I mean—EX-boyfriend kong si Albert nung nasa PHS pa tayo.


MAFALDA: Excuse me, too, Helena. Hindi ko inagaw sa’yo si Albert. Let’s just say na nagkataon lang na ayaw na niya sa’yo and he chose me over you dahil na-realize niya na mas bagay kami at di hamak na mas maganda ako sa’yo…

HELENA: In fairness naman, my dear Mafalda, maganda ka nga naman… nung hindi pa uso ang tao. :p

Di maiwasang matawa ni Chelsea sa banat ni Helena...

Napapatingin na ang lahat ng tao sa canteen sa giriang nagaganap kina Helena at Mafalda…

MAFALDA: Aba’y…

Sasampalin sana ni Mafalda si Helena. Ngunit kaagad na nahawakan ni Helena ang kanang kamay ni Mafalda at napigilan niya ang pagsampal ni Mafalda sa kanya…

HELENA: Hindi mo ko pinapakain, at mas lalong hindi ikaw ang bumubuhay sa akin kaya wala kang karapatang pagbuhatan ako ng kamay…

Pabagsak na binitiwan ni Helena ang kamay ni Mafalda...

HELENA: At hindi ko kasalanan kung bakit gustong makipagbalikan sa akin ni Albert. My dear Mafalda, just do me one favor… pakisabihan ang boyfriend mong si Albert na wag na kong kulitin dahil I’m not interested with him anymore… Yet, I feel very gratified na for three years… ako pa rin pala ang hinahanap-hanap niya… pero I do feel sorry for him… he’s a mere part of my distant past…

Nanatiling nakatayo si Mafalda na nagpupuyos sa galit. Di niya alam ang susunod na gagawin o ibabanat kay Helena…

Kinuha ni Helena ang bag niya para umalis na. Tumayo na rin si Chelsea.


Di nagpalampas si Chelsea na hiritan din si Mafalda...



CHELSEA: You know what Mafalda, in fairness, ang laki na naman ng pinayat mo over the summer vacation ah...


MAFALDA: Bakit Chelsea? Inggit ka dahil mas payat at mas sexy ako sa'yo nuh?


CHELSEA: Ako inggit?! No.. no... Mafalda. I'm just concern for you. Ang payat mo na nga eh nagpapapayat ka pa... baka tuluyan ka na mag-disappear.. :p



At bago tuluyang umalis…si Helena naman ang nagbitiw ng isang winning line.

HELENA: You know what, Mafalda. You’re a whore…

MAFALDA: What the---

HELENA: Alam mo yung whore? Ayun ang singular ng “horse.” Stupid!

At tuluyan nang naglakad sina Helena at Chelsea palabas ng canteen…

Double strike ang natanggap ni Mafalda mula sa magkaibigang Helena at Chelsea…

TO BE CONTINUED…

Next Episode: Episode 4: Fallen Warrior

Prev. Episode: Episode 2: Family Portrait

Home

Episode 2: Family Portrait

Marumi, maputik, at basang-basang si Lyndon pagkauwi niya ng bahay nila, isama pa ang naputikan niyang damit nang madapa ito nang itulak niya ang sasakyan ni Helena.


Hindi maiwsan ni Lyndon na mapangiti habang nagsha-shower ito. Sa bawat patak ng shower sa kanyang katawan, nagugunita niya ang mga patak ng ulan na nakisama sa “moment” nila ni Helena.



Pagkabihis ni Lyndon, lumabas siya ng kwarto niya papunta sa salas nila…



LYNDON: Wala pa palang tao dito sa bahay.


Napatingin si Lyndon sa malaking family portrait nila na nakasabit sa pader ng salas nila. Kuha ito tatlong taon na ang nakakaraan sa “resort” na pag-aari ng pamilya nila nang minsang magka-reunion ang buong Punzalan family.


Kumpleto silang apat sa larawang iyon. Ang tatay at nanay niya ang namamahala sa pagpapatakbo ng resort na pag-aari nila. May nakababatang kapatid nitong lalake na si Clyde.



Sa ibaba ng family portrait nila ay ang isang malaking piano. Nilapitan ni Lyndon ang piano, umupo sa upuan sa tapat nito, binuksan ang takip ng piano… at nagsimulang tumugtog…



Open your speakers para marinig niyo yung piano piece na tinutugtog ni Lyndon...









Free MP3 Downloads at MP3-Codes.com


Habang tumutugtog si Lyndon, parang isang sine na mabilis na nagpi-flick ang mga alaala na kanyang pilit kinakalimutan….



.... FLASHBACK ….



Nine years old si Lyndon, nagpapatugtog siya ng piano nang biglang dumating ang Tatay Lando niya na galit na galit…



TATAY LANDO: Kasyas mo buntok anak ka! Pilang beses ku ng sinabi keka na eku buring daramdamang magpatugtog kang piano! (Katigas ng ulo mong bata ka. Ilang beses ko bang sasabihin sa’yo na ayokong marinig na nagpapatugtog ka ng piano!)



Sa sobrang galit, pinipi ng tatay ang mga kamay ni Lyndon sa ibabaw ng keyboard ng piano dahilan para mapasigaw sa sakit si Lyndon at tumunog nang malakas ang piano…


Dahil sa sigaw ni Lyndon at ingay ng piano, biglang lumabas ang Mama Carmen ni Lyndon mula sa kusina para tignan ang kaguluhang nangyayari sa salas…


MAMA CARMEN: Lando!!!!


Nilapitan sila ni Mama Carmen at tinanggal nito ang kamay ng Tatay niya upang di na masaktan si Lyndon…


MAMA CARMEN: Eme panasakitan ing anak! (Wag mong saktan ang bata! Ano ka ba?!!)


TATAY LANDO: Yang magaling mung anak! Sinabi ko ng ake buring daramdaman ing pianong yan patse atsu ku kening bale! Manadya ya yata. (Yang magaling mong anak! Sinabi kong ayaw kong naririnig yang piano na ‘yan pag nandito ako sa bahay! Nang-aasar ata at pinatutugtugan pa ako!)


MAMA CARMEN: Hindi ka ba natutuwa?! May talento sa piano ang anak mo! Sa halip na matuwa ka, sinasaktan mo pa ang bata!


TATAY LANDO: Piano! Piano! Magsama nga kayong mag-ina! (at umalis na ito sa sala)


Niyakap na lang si Lyndon ng kanyang Mama na nagdadalang-tao nang mga panahon na iyon.



Kinabukasan, napansin ni Lyndon na wala na ang piano sa salas nila. Nang tanungin niya ang tatay niya ukol dito…



LYNDON: Dad, nukarin ne--


TATAY LANDO: Wala na! Pinatapon ko na ang basurang iyon!


LYNDON: Dad.. di niyo magagawa yun


TATAY LANDO: Nagawa ko na!


At isang mapanlibak na ngiti lang ang iginanti ni Tatay Lando kay Lyndon…


Kaya inis na inis si Lyndon habang naglalaro siya ng Tekken 2 sa PlayStation niya. Gamit ang character na si Lee Chaolan, ini-imagine niya ang mukha ng tatay niya sa kalabang character na si “Heihachi Mishima”



LYNDON: Bakit ba galit na galit si Dad sa tuwing tumutugtog ako ng piano? Ba’t ayaw niya kong tumutugtog….


Kahit sa Playstation lang, binuhos ni Lyndon ang galit niya sa tatay niya sa pamamagitan ng pagpapatikim sa tatay niya sa katauhan ni Heihachi Mishima ng matataas na flying kick at makadurog-mukhang panununtok...

***************

Hinanap ni Lyndon sa kung saan ang piano. Hinanap niya ito sa mga kapit-bahay nila sa pagbabakasakaling ibinenta lang ito ng Tatay niya…


LYNDON: Atseng Linda, pisali ne bang Tatang ku keka ing piano? (Atseng Linda, binenta ba ni Dad ko sa'yo ang piano?)

ATSENG LINDA: Ali ne man, Lyndon. Tsaka nung atin man, e ku sali ita. E ku buri ing piano. (Hindi, Lyndon. Tsaka kung meron ma, di ko bibilhin yun. Aanhin ko naman ang piano.)

Isang Linggo, habang nagsisimba sila sa San Guillermo Parish Church, hinanap sa choir stand kung nandun naman ang piano; nagbabakasakali kasi si Lyndon na dinonate naman ng tatay niya ang piano sa simbahan…


Ngunit wala doon ang piano… kaya nawalan na siya ng pag-asa pang makikita ang piano niya…


Pagkalipas ng ilang buwan, nanganak ang Mama niya ng isang lalake. Nang bininyagan ang sanggol, dumalaw ang halos lahat ng mga kamag-anak nina Lyndon…


Nandun ang mga tito, tita,at mga pinsan ni Lyndon sa kanyang mother at father side. Pareho nang patay ang lolo at lola ni Lyndon sa mother side niya.


Ngunit buhay pa ang lola ni Lyndon sa father side na si Lola Luisa. Nasa 75 years old na ito at naka-wheel chair na…


Nakangiti ang lahat habang nilalaro at pinagpapasa-pasahan ang sanggol na si Clyde. Nagsasaya ang lahat sa sala…. nang biglang nagsalita si Lola Luisa…


LOLA LUISA: Lando, nukarin ne itang piano keni? (Nasaan na yung piano dito?)


Namula si Tatay Lando sa tanong na iyon ng ina niya…


TATAY LANDO: Baket Ima? Ot pantunan me itang piano? (Bakit, Nay? Bakit mo hinahanap yung piano?)


LOLA LUISA: Buri keng damdaman mag-piano y Lyndon! Kaya ke pantunan ita. (Gusto kong marinig mag-piano si Lyndon. Kaya ko hinahanap yung piano.)


Napansin ni Lyndon na hindi mapakali ang ama niya…


LOLA LUISA: Lando… nukarin na wari ing piano? (Nasaan na ba ang piano??)


Nagtawag ng mga utusan ang tatay ni Lyndon. At makalipas ang ilang minuto, buhat-buhat na ng mga utusan, kasama ang tatay ni Lyndon, ang piano na medyo maalikabok pa.


Napagtanto ni Lyndon na sa bodega lang pala ng bahay nila itinago ang piano…


Pinunasan ng isang katulong ang alikabok ng piano… pagkatapos ay umupo si Lyndon sa harap ng piano… at nagsimulang tumugtog…


Mabilis na nagpalipat-lipat ang mga daliri ni Lyndon habang damang-dama niya ang pagtugtog ng piyesang "Fur Elise"… Nanahimik ang lahat pagkatugtog niya.


Tuwang-tuwa naman ang Lola niya habang tumutugtog siya…


Nang pindutin na ni Lyndon ang huling nota ng piyesa, nagpalakpakan ang lahat. Pinapurihan siya ng mga tito at tita niya,at ng mga pinsan niya… at siyempre ng kanyang lola…


LOLA LUISA: Bravo! Bravo! Iho! Napakagaling mo talagang tumugtog!


Niyakap si Lyndon ng lola niya at hinalikan sa pisngi…


LOLA LUISA: Naaalala ko tuloy sa’yo ang Lolo mo. Magaling din siyang tumugtog ng piano. Kaya nga napaibig niya ko… Kung naabutan mo lang siya nung nabubuhay pa siya…


Nginitian lang ni Lyndon ang lola niya… Hindi niya kasi kailanman naabutan ang lolo niya na buhay…


LOLA LUISA: Kilala mo ba ang Tito Lester mo? Siya lamang sa mga anak namin ang nagmana ng talento ng lolo mo sa pagtugtog ng piano...


Natigil ang lahat sa pag-uusap at napatingin ang lahat kay Lola Luisa…


Nahulog pa ni Tatay Lando ang basong hawak niya at nabasag ito sa sahig…


Nagtataka naman si Lyndon sa mga inaasal at ikinikilos ng Tatay Lando niya at ng mga tito at tita niya…



LYNDON: Tito Lester? Sino po iyon, Lola?


Sasagutin na sana ni Lola Luisa ang tanong ni Lyndon nang…



TATAY LANDO: Lyndon, magpapahinga na ang lola mo. Wag ka nang maraming tanong. Ima, iaakyat ko na kayo sa kwarto niyo sa second floor...



Sa tulong ng ilang utusan, inakyat ni Tatay Lando si Lola Luisa sa hagdan... Binuhat ni Tatay Lando si Lola Luisa habang dalawang utusan na lalake ang nagtulong sa pag-akyat ng wheelchair…



Pagkalipas ng ilang oras, papunta sana sa veranda ng bahay nila si Lyndon. Ngunit natanaw niya mula sa sliding door na yari sa salamin ang lola niya at ang tatay niya na nasa veranda na at nag-uusap…


Nagtago siya sa kurtina ng sliding door at narinig niya ang usapan ng lola at ng tatay niya…


LOLA LUISA: Nakwento na sa akin ni Carmen ang ginawa mo kay Lyndon.. Tinambak mo pa sa bodega ang piano para lang di na siya makatugtog…


TATAY LANDO: Ima, ba’t ba natutuwa kayo at marunong tumugtog yang magaling niyong apo ng piano! Dahil ba sa hindi ako nagmana kay Tatang sa pagtugtog ng piano?!


Batid ni Lyndon na galit ang tatay niya sa lola niya sa tono ng boses nito...


TATAY LANDO: Galit pa rin ba kayo na wala sa aming magkakapatid ang magaling tumugtog ng piano gaya ni Kuya Lester! Galit pa rin ba kayo sa akin dahil hindi ako tulad ni Kuya Lester na magaling din tumugtog ng piano!?!



Natahimik naman si Lola Luisa. Natahimik ito dahil totoo ang mga pinaparatang ng anak niyang si Lando sa kanya…



TATAY LANDO: Ima, patay na si Kuya Lester! At hindi ako katulad niya… pero sana man lang Ima, matanggap niyo naman ako kung sino ako. Ma, hindi ako tulad ni Kuya Lester… pero anak niyo rin ako! At may iba ka pang mga anak na buhay pa at minamahal ka…



Gulat at di-makapaniwala si Lyndon. Hindi siya makapaniwala sa narinig. Mayroon pala siyang Tito Lester na namayapa na…. hindi kasi ito nababanngit ng Tatay Lando niya o ng mga tito at tita niya…



Mula noong pagalitan ni Lola Luisa si Tatay Lando, hindi na muling tinangka ni Tatay Lando na itago ang piano kay Lyndon… at nanatili na ang piano sa salas…



Hindi na rin pinagbawalan ni Tatay Lando si Lyndon na tumugtog ng piano. Ngunit tanda na rin ng paggalang ni Lyndon sa ama na tingin niya ay walang pagmamahal sa kanya, hindi siya tumutugtog ng piano kapag nasa bahay ang Tatay Lando niya.



... BACK TO PRESENT …



Patuloy pa rin sa pagtugtog ng piano si Lyndon nang biglang bumukas ang pinto ng bahay nila…



Nilingon ni Lyndon ang pinto para tignan kung sino ang pumasok…



Ang Tatay Lando niya ang pumasok. Galing ito sa resort. Agad na tumigil si Lyndon sa pagtugtog at isinara ang piano…



Alam ni Lyndon na nahuli siya ng Tatay Lando niya na tumutugtog. Ngunit di tulad ng dati, di na siya pinapagalitan nito o sinisigawan. Sa halip, tinignan lang siya nito ng masama.



Akala ni Lyndon ay kagagalitan siya ng Tatay niya. Nagulat na lang si Lyndon nang biglang hinagis ng tatay niya ang isang dyaryo na Sun Star Pampanga sa ibabaw ng piano…


TATAY LANDO: Potanaydanang mga NPA yan! Alang ibang ginawa kundi mamwerwisyo ng negosyo’t bukirin…



At saka umakyat si Tatay Lando sa hagdan patungong second floor…


Pinulot ni Lyndon ang Sun Star Pampanga at binasa ang headline:



New People’s Army (NPA) is named the new locust of farms



TO BE CONTINUED...

Next Episode: Episode 3: Encounter with the Bestfriend

Previous Episode: Episode 1: First Day, First Notice

Home